افراد به روش‌های گوناگونی عشق‌ورزی می‌کنند، آنها در کودکی آموخته‌اند چگونه عشق را دریافت و آن را بیان کنند. کودکان با توجه به محبت والدین، درمی‌یابند که آیا دوست داشتنی هستند یا نه! چنین درکی در روابط آنها در بزرگسالی بسیار اهمیت دارد. در کتاب پنج زبان عشق می‌خوانیم؛آنها با درکی که نسبت به (دوست‌داشتنی بودن/نبودن) خود پیدا می‌کنند، الگوی عاطفی منحصربه‌‌فرد خودشان را شکل می‌دهند. گری چاپمن در این کتاب، پنج زبان عشق را اینطور معرفی می‌کند: کلام تاییدآمیز. اختصاص دادن زمان برای یکدیگر. دریافت هدایا. خدمت به یکدیگر و تماس فیزیکی.
حال پرسش این است که در ارتباط با بچه‌ها، چگونه عشق خود را ابراز می‌کنیم؟ آیا آنها به خوبی آن را دریافت می‌کنند؟ خوب است پیش از خواندن ادامۀ مطلب در این باره کمی تامل کنید و بنویسید.
بسیار اتفاق افتاده است که وقتی با والدین دربارۀ عملکرد تحصیلی فرزندشان صحبت کرده‌ام، پاسخ آنها این بوده است که «وقت» ندارند با فرزندشان کار کنند. پدری گفت تنها یک ساعت در روز را با فرزندش می‌گذراند و مادری گفت از صبح تا شب سرکارم و وقتی برمی‌گردم آنقدر خسته‌ام که نمی‌توانم به او در انجام تکالیف‌اش کمک کنم. راهی که این افراد برای فرزندشان در نظر گرفتند تشویق کلامی و هدیه یا جایزه بوده است که در اغلب موارد تاثیر بسیار کمی داشته و یا تاثیری نداشته است.
در مقابل برخی از والدین زمان زیادی را با فرزندشان سپری می‌کنند. در فعالیت‌های مدرسه همراه آنها هستند و کلام پرمحبتی دارند. آنها به شیوه‌های مختلفی محبت خود را ابراز می‌کنند. این بچه‌ها معمولا در مدرسه، شاد و پرتلاش‌اند. با دیگر بچه‌ها سازگاری خوبی دارند و خیلی کم غیبت می‌کنند، در نتیجه موفق‌ترند. بستر عشقی که والدین برای آنها فراهم کرده‌اند، سبب شده است که در آن رشد کنند و روابط خوبی برقرار کنند.
دیدگاهتان را بنویسید