فرشته مرادی

یکی از علایق من که برای یادگیریِ آن بسیار کوشیدم و بسیار از آن آموختم «فلسفه برای کودکان» است. فلسفه برای کودکان علاوه بر اینکه در شیوۀ معلمی من تاثیرگذار بود، در شیوۀ زندگی من نیز موثر بود و آن

آیا ما در کلاس احساس و نیاز کودک را در نظر می‌گیریم؟ اگر نوبت در گفتگو رعایت نمی‌شود، اگر تکالیف انجام نمی‌شوند، اگر بحث و درگیری در کلاس زیاد است، چه احساسی پشت آن است؟ چه نیازی وجود دارد؟ چرا

چطور می‌توان کودکان را به درس و مدرسه علاقه‌مند کرد؟ اگر علاقه‌مند هستند، چطور می‌توان این انگیزه را حفظ کرد؟ در طول سال‌های گذشته، تنها روش تشویقی که در مدارس مشاهده کرده‌ام، ستاره و جایزه بوده است. بیشتر اوقات خود

ارزشیابیِ به موقع و ارائه‌ی راهکار، نیازمند این است که داده‌ها را به طور منظم ثبت کنیم. وقتی داده‌ها ثبت می‌شود، تصویری از مسیر یادگیری و ابعاد مختلف تربیتی، شکل می‌گیرد و بر مبنای آن می‌توانیم دخالت موثری در این

روز شنبه، ۱۵ آبان‌ماه، جشن قرآن و روز دانش‌آموز را همزمان برگزار می‌کنیم. در گروه شاد کارهایی که باید انجام دهیم را فهرست می‌کنم و از مادران و خانواده‌ها، دعوت می‌کنم کسانی که امکان همکاری دارند، داوطلب شوند. یک نفر

دیشب وقتی جلسه‌ی شبانه‌ی کاریِ من به پایان رسید، ساعت یازده بود و فرصتی بود تا بتوانم در پخش زنده‌ی اینستاگرامیِ شاهین کلانتری شرکت کنم. موضوع “پیاده‌رویِ بدون موبایل” بود. این موضوع را بارها شنیده‌ام، بارها تکرار شده است. ایشان

شاید ثلث راه را با بیش از شصت درصد موفقیت، طی کرده‌ام. بعضی روزها، بیدار شدن صبحگاهی نوعی دیوانگی است؛ بیدار شدن در خنکای صبح و جدا شدن از رختخواب گرم واقعا دشوار است. بعضی روزها هم، برنامه منظم و

دیروز، رفتن به کتابفروشی را به خودم هدیه دادم. خواستم لابلا‌ی کتاب‌ها بچرخم و به بخش‌های جدیدی سرک بکشم که کمتر تا به حال سراغ‌شان رفته‌ام؛ مثلا فرهنگ‌نامه‌ها و زندگی‌نامه‌ها. “هر روز موهبتی است” عنوان یک کتاب بود که در

این جمله، از جملات نیروبخش کتاب باشگاه پنج صبحی‌هاست؛ «هر وقت خواستید تسلیم شوید، ادامه دهید». این جمله را بزرگ بنویسید و روی دیوار بچسبانید. جایی که همواره ببینید. این جمله، در زمانی که دارید بازی را واگذار می‌کنید، کمک‌تان