در دنیای شلوغ و پراضطرابی زندگی می‌کنیم. سرعت بالای تغییرات و تولیدات، ما را سراسیمه و مضطرب می‌کند. هر لحظه حس می‌کنیم همه چیز به سرعت از ما عبور می‌کند و کارهای ناتمام زیادی داریم؛ کتاب‌های زیادی را باید بخوانیم. فیلم‌های زیادی را باید ببینیم. سفرهای زیادی باید برویم و هزاران برنامه‌ی تیک نخورده‌ی دیگر
ما این روزها آنقدر عجله داریم که خیلی از کارهایی که به آن علاقه‌مندیم و برایمان انگیزه‌بخش است را هم فقط تیک می‌زنیم؛ در حالی‌که تلویزیون می‌بینیم و به اخبارِ اغلب ناخوشایند گوش می‌دهیم، غذا می‌خوریم. در حالی که فیلم می‌بینیم، به این فکر می‌کنیم که هنوز چند تای دیگر فیلم هست که ندیده‌ایم. کتاب می‌خوانیم بی آن که به خودمان فرصت مزه‌مزه کردن و ته‌نشین شدن مطلب را بدهیم و سریع عبور می‌کنیم تا چیزهای بیشتری خوانده باشیم. ما این روزها، سطحی و سریع و گذرا رد می‌شویم، به همین دلیل، هیچ لذت عمیقی را حس نمی‌کنیم و اگر مراقب خودمان نباشیم، این سیلاب ما را با خود خواهد برد.
بیایید از این پس، به خودمان فرصت بدهیم طعم واقعی تجربه‌ها را بچشیم و بعد از آن عبور کنیم. باید بپذیریم همیشه چیزهایی هست که ما هیچ وقت فرصت تجربه، یادگیری و انجام آن را نداریم.
